Εμπειρίες Μελών της Ομάδας Α.Α.Α.
Τάσος
«Σήμερα στις 29 Σεπτεμβρίου 2009... γράφω λίγα λόγια για την εμπειρία μου.
Είμαι ο Τάσος είμαι εξαρτημένος κι αλκοολικός, είμαι καθαρός από ουσίες 2 χρόνια 11 μήνες και 3 ημέρες κι από το τζόγο 11 μήνες και 16 ημέρες.
Από τις 1/8/2006 έως και σήμερα συμμετέχω στις συνεδριάσεις των Α.Α.Α, κάθε Δευτέρα – Τέταρτη - Παρασκευή, ανελλιπώς στο πρόγραμμα.
Μέχρι τον Αύγουστο του 2006 η ζωή μου καθημερινά ήταν γύρω και μέσα στις ουσίες. Από το πρωί έπινα αλκοόλ στη δουλειά (δούλευα για να πίνω, η έπινα για να δουλεύω;), μέχρι να σχολάσω, όσο αργότερα γινότανε, για να μπορώ να πίνω ελεύθερα.
Μέχρι τον Αύγουστο του 2006 η ζωή μου καθημερινά ήταν γύρω και μέσα στις ουσίες. Από το πρωί έπινα αλκοόλ στη δουλειά (δούλευα για να πίνω, η έπινα για να δουλεύω;), μέχρι να σχολάσω, όσο αργότερα γινότανε, για να μπορώ να πίνω ελεύθερα.
Όταν νόμιζα ότι είχα πει λίγο παραπάνω θα πήγαινα στη λέσχη, στο καφενείο η στο καζίνο για τζόγο πίνοντας φυσικά κι εκεί. Υπήρξανε μέρες που ξέμενα 24ωρο και ξεφτίλιζα τον εαυτό μου χάνοντας τη Λίγη αξιοπρέπεια που μου είχε απομείνει.
Όταν ανησυχούσανε στο σπίτι με παίρνανε τηλέφωνο είτε η γυναίκα μου, είτε τα παιδιά μου …. κι εγώ ο ανισσόροπος τους έλεγα ότι σε μισή ώρα το αργότερο, έρχομαι, μα όπως ήταν φυσικό μέσα στη χρήση ούτε ΛΟΓΟ είχα ούτε ΤΙΠΟΤΑ δεν είχε απομείνει πια κι έτσι γυρνούσα σπίτι στα τέσσερα αφού τα είχα χάσει όλα, απελπισμένος και μόνος. Υπήρχανε πολλές φορές που έσπαγα τα πάντα μέσα στο σπίτι με αίματα –αστυνομίες - ρεζιλίκια γιατί τα είχα με τον εαυτό μου μα δεν το ήξερα και τα έβαζα με τους άλλους.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ 00000, τίποτα δεν ήμουν, ούτε πατέρας – σύζυγος – φίλος -άνθρωπος, τα έχασα όλα. Αποτέλεσμα τις χρήσης ήταν να φέρομαι μόνο σαν λαμόγιο – ψεύτης – υποκριτής – ύπουλος – εγωιστής – κρυβόμουνα – φοβόμουνα - κλινικά ΝΕΚΡΟΣ, έμεινα μόνος κι άδειος.
Έτσι έπιασα το δικό μου πάτο της ζωής.
Αποτέλεσμα… ήταν να ξεκινήσω να πηγαίνω στην ομάδα Α.Α.Α που εκεί βρήκα την ελπίδα – δύναμη – πίστη – ζεστασιά – αγκαλιά – εμπιστοσύνη – γαληνή – δεκτικότητα – αποδοχή – κουράγιο – υπομονή – σοφία – αξιοπρέπεια – ταπεινότητα – ασφάλεια γιατί ένας αλκοολικός μπορεί να καταλάβει καλύτερα, γρηγορότερα κι αποτελεσματικότερα κάποιον άλλον αλκοολικό.
Παραδέχτηκα ότι είμαι αλκοολικός κι ότι έχασα τον ελέγχω τις ζωής μου, έτσι έκανα το 1ο βήμα αποφασίζοντας να μην πιω μόνο για τη σημερινή ημέρα.
Έτσι σιγά-σιγά άρχισα να ξεμεθώ μέρα-μέρα και να αρχίζω να διαπιστώνω πού ήμουν, τι συνέβη και που βρίσκομαι τώρα.
Σταμάτησα να πηγαίνω όπου πήγαινα και να αλλάζω τόπους – ανθρώπους – συνήθειες, στην αρχή ήταν δύσκολο έμεινα πάλι μόνος, είχα μόνο την ομάδα, που με τη υποστήριξη της και τη δικιά μου θέληση τα κατάφερα. Δύσκολα μεν, δυνατά δε.
Θυμάμαι … Άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου, έβλεπα DVD, διάβαζα, παραμιλούσα, κοιταζόμουνα στον καθρέπτη και με έβριζα, είχα μείνει εγώ κι ο Τάσος, έτσι αφιέρωσα τελικά χρόνο στον εαυτό μου, μάζευα υλικό και το απόγευμα το πήγαινα στην ομάδα.
Έτσι το μόνο που έκανα είναι να μην πίνω και να μιλώ για εμένα και το παρελθόν μου στην ομάδα, που με τη βοήθεια της άρχισα λοιπόν να χτίζω ένα νέο τρόπο ζωής με συνέπεια κι ειλικρίνεια, αντιμετωπίζοντας τις καθημερινές μου δυσκολίες με υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή και διαχείριση των συναισθημάτων μου με τη λογική μου, αποδεχόμενος τους άλλους ανθρώπους όπως είναι και να προσπαθώ να αλλάξω εμένα κι όχι τους άλλους.
Έμαθα να συγχωρώ τον εαυτό μου και τους άλλους.
Έμαθα το πιο σημαντικό, να ακούω τους άλλους, χωρίς να τους διακόπτω.
Έμαθα ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός με υπέρ και με κατά κι ότι εγώ επιλέγω τις πράξεις μου κι όχι οι άλλοι.
Έμαθα ότι είμαι τρομερά εγωιστής και προσπαθώ να το διαχειριστώ καθημερινά όσο μπορώ.
Έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι τον εαυτό μου, κάτι πάρα πολύ σημαντικό.
Ακούω > σκέφτομαι > μιλάω, τώρα πια, δεν παραληρώ.
Τώρα πια μπορώ και να φοβάμαι – πονάω – χαίρομαι – αισθάνομαι το πέρασμα του χρόνου στο μεγαλείο του και να το ομολογώ χωρίς δικαιολογίες κι απρόοπτα.
Έρχομαι καθημερινά σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μου και δίνω τη δική μου μάχη για να διαχειρίζομαι τις απρόοπτες καταστάσεις που αντιμετωπίζω (χωρίς να έχω αλκοολικές συμπεριφορές της χρήσης) κι αισθάνομαι ότι κάθε μέρα που είμαι καθαρός από το αλκοόλ και τις ουσίες ότι αυξάνω την αξιοπρέπεια μου, διαχειρίζομαι καλύτερα συναίσθημα και λογική, αγαπώ ολοένα και περισσότερο τον Τάσο, βιώνω - βλέπω τα λάθη μου, κάνω τον απολογισμό μου κι αναλαμβάνω τις συνέπειες τους.
Αυτός είναι ο προσωπικός μου στόχος.
Το σημαντικό τώρα πια είναι ότι ΖΩ και χαίρομαι για αυτό που μου συμβαίνει!!!!
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα που βοήθησε να ξεσκεπάσω τον πραγματικό μου εαυτό, να ξεδιπλώσω τη σάπια αλήθεια που κουβάλαγα μέσα μου, να τα ομολογήσω όλα στην Ανώτερη Δύναμη (ομάδα) και σε έναν άλλον άνθρωπο, με έκανε να κλάψω, φωνάξω, πονέσω, αποδεχτώ ότι για δύο ημέρες της εβδομάδας δεν μπορώ να κάνω τίποτα : για αυτή που πέρασε χτες κι αυτή που θα έρθει αύριο, μόνο για σήμερα μπορώ να κάνω κάτι.
Έτσι κι έκανα, συγχώρησα το παρελθόν μου, τράβηξα ένα «Χ» δηλαδή και ξεκίνησα σιγά-σιγά ένα νέο τρόπο ζωής του Τάσου, γιατί μόνο μέσα από αυτόν το δρόμο έρχεται η αναγέννηση και συνεχίζω μέχρι και σήμερα !!!!
Σας ευχαριστώ όλους.»
Πέτρα
«Με λένε Πέτρα, είμαι αλκοολική κι είμαι καθαρή επτά χρόνια, τρεις μήνες και τρεις μέρες.
Την πρώτη φορά που ήπια ήμουν έντεκα χρονών κι ένιωθα αμέσως τον ανασταλτικό παράγοντα του αλκοόλ. Δία μαγείας εξαφανίστηκαν όλες οι αναστολές και τα προβλήματά μου. Έτσι άρχισα να χρησιμοποιώ το «φάρμακο» αυτό όποτε είχα ανάγκη να βελτιώσω τη διάθεσή μου: όταν καυγάδιζαν και χώρισαν οι γονείς μου, γιατί τσακώθηκα με τα αδέλφια μου, που δεν πήρα καλό βαθμό στο σχολείο, για να γνωρίσω αγόρια και μετά επειδή με παράτησαν, να λέω πιο εύκολα ψέματα, να εντυπωσιάσω τη φίλη μου, αφού πήρα μερικά κιλά, για να είμαι μέσα στα πράγματα, να χορέψω στο πάρτι, να κοιμηθώ, πριν από το σεξ, ύστερα από έκτρωση, όταν μ’ έπιασαν να κλέβω ή δε θυμόμουν τίποτα από τη χτεσινοβραδινή μου έξοδο, για να βρω δουλειά, να κάνω σενάρια για το μέλλον, να ξεχάσω ότι δεν έχω πραγματικούς στόχους, να κρατήσω την ψυχραιμία μου, προκειμένου να γεμίσω το τεράστιο κενό μέσα μου, να μη νιώθω τίποτα κι επειδή είναι ανυπόφορη η μοναξιά και τέλος διότι δε με καταλαβαίνει κανένας!
Ενώ είχα σύζυγο, καλή δουλειά, ωραίο σπίτι με τις γατούλες μου κλπ, ξυπνούσα κλαίγοντας το πρωί, μες στη σύγχυση και την κατάθλιψη. Μου έφταιγαν όλοι κι όλα και με είχε κυριεύσει η αυτολύπηση. Είχα φτάσει σε συναισθηματικό πάτο, στο απόλυτο αδιέξοδο.
Όταν πήγα για πρώτη φορά στην ομάδα ήξερα ότι είμαι αλκοολική χωρίς να γνωρίζω τι σημαίνει αυτό. Δεν μπορούσα να διανοηθώ μία ζωή χωρίς ποτά. Πίστευα ότι μετά από κανένα τρίμηνο θα κατάφερνα να πίνω σαν "άνθρωπος" και θεώρησα πως δεν ήμουν στο ίδιο χάλι με τα μέλη που ερχόντουσαν εδώ και χρόνια. Παρόλη την υπεροψία μου υπήρχε μία παράξενη, άγνωστη οικειότητα, σαν να άνηκα εκεί. Με αγκάλιασαν θερμά και δε κατέκριναν εμένα για τα λάθη που είχα κάνει κι έτσι αφέθηκα. Από τότε δεν έχω ξαναβάλει αλκοόλ στο στόμα μου.
Ερχόμενη τρεις φορές τη βδομάδα ταυτίστηκα με πολλούς και κατάλαβα ότι πράγματι υπήρξα μόνο μες από τις ουσίες και πως έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν. Πέταξα όλα τα ποτά από το σπίτι, άρχισα να ξεδιψάω με νερό κι έτρωγα γλυκά μόλις μου ερχόταν η επιθυμία να πιω. Αντικατέστησα πολλές καθημερινές απλές συνήθειες, όπως την ολοήμερη πείνα με το να τρώω καλό πρωινό, αντί να μένω μόνη μου με τις ώρες στην τηλεόραση, έμαθα να χειρίζομαι τον υπολογιστή και βέβαια αντι να πηγαίνω στην κάβα ψωνίζω απο το μπακάλικο. Άλλαζα πεζοδρόμιο μόλις έβλεπα περίπτερο, σταμάτησα την παρέα με πότες και πήγαινα σπίτι μετά τη δουλειά αντί σε κάποιο στέκι.
Οι εμπειρίες των άλλων μου έδωσαν ελπίδα. Έμαθα να κάνω υπομονή, ν’ ακούω και να ζητάω βοήθεια, όχι μόνο για το πρόβλημα με το αλκοόλ αλλά και για όλες τις άλλες καταστάσεις που χρειαζόταν ν'αντιμετωπίσω για πρώτη φορά ξεμέθυστη. Είτε στην ομάδα, είτε στο τηλέφωνο με κάποιο παλαιότερο μέλος, μπορούσα να μιλάω με ειλικρίνεια, χωρίς περιστροφές και ντροπές. Με κατανοούσαν πάντα, μιας κι είχαν περάσει κι οι ίδιοι από εκεί. Όχι πως με χάιδευαν, κάποιες φορές ήταν πολύ έντονη η κριτική για να ξυπνήσω, αλλά ό, τι με θύμωνε ήταν κι αυτό που με άγγιζε περισσότερο.
Μέσω των Δώδεκα Βημάτων άρχισα να απαλλάσσομαι σιγά-σιγά από τον εγωκεντρισμό και τον εγωισμό μου και να η ζωή μου απέκτησε νόημα. Μέρα με τη μέρα μεγαλώνει η αποχή μου κι ήρθε η ώρα που δε με βασανίζει πια η νηφαλιότητά μου. Αντιθέτως μ' αρέσει που δεν είμαι πια ζαλισμένη και ξέρω τι μου γίνεται. Φροντίζω στον εαυτό μου, έκοψα ακόμη και το τσιγάρο. Είμαι υπεύθυνη των πράξεών μου, συχωρώ τα λάθη μου, καμαρώνω για τις επιτυχίες μου και προσπαθώ να ισορροπώ τη Λογική με το συναίσθημα. Απέκτησα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα, ευγνωμοσύνη κι εφικτούς στόχους και ... νιώθω.
Επιτέλους αισθάνομαι ελεύθερη!
Δεν είναι ντροπή να είμαι άρρωστη, αλλά είναι ντροπή να μην κάνω τίποτα για αυτό.»