Με το οινόπνευμα υπάρχει η εξής ιδιομορφία η χρήση του δε μετατρέπεται σε σχέση εξάρτησης για όλους. Όποιος πίνει συχνά, ή πολύ, ή και τα δύο, δεν είναι αναγκαστικά αλκοολικός.

Απ’ την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι εύκολο να διαγνωστεί αν ένας χρήστης είναι περιστασιακός κοινωνικός πότης, αν οδεύει προς τον αλκοολισμό, ή αν είναι ήδη εξαρτημένος και κυρίως πότε ακριβώς διαβαίνει το κρίσιμο κατώφλι της εξάρτησης.

Συνήθως με τη λέξη «αλκοολικός» έρχεται στο νου η εικόνα ενός βρωμερού, εξαθλιωμένου ατόμου, ανήμπορου ή επικίνδυνου, που κοιμάται στους δρόμους, χωρίς οικογένεια, σπίτι και δουλειά.

Στην πραγματικότητα ανάμεσα στα δύο άκρα, στους υγιείς κοινωνικούς πότες και τους αλκοολικούς που περιγράψαμε, υπάρχει ένας θλιβερά μεγάλος αριθμός ατόμων που έχουν εθιστεί κι είναι ή θα γίνουν σύντομα αλκοολικοί, ωστόσο το αγνοούν ή το κρύβουν κι από τον ίδιο τους τον εαυτό.

Αυτοί οι «κρυφοί» υποψήφιοι αλκοολικοί συχνότατα είναι νέοι κι είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους ναρκομανείς. Ο αλκοολικός δεν μπορεί να ελέγξει τον τρόπο που πίνει και θεωρείται σωματικά, πνευματικά και ψυχικά άρρωστος. Πάσχει εφόρου ζωής όπως π.χ. από το διαβήτη κι, αν δε θεραπευτεί έγκαιρα, καταλήγει στο μοιραίο.

Όταν κάποιος έχει χάσει την ικανότητα να πιει με έλεγχο, δεν μπορεί πλέον να πίνει χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τον εαυτό του. Ακόμα και μετά από χρόνια αποχή από το αλκοόλ «ένα ποτηράκι είναι πολύ και μία νταμιτζάνα είναι λίγο».