Το οξύτατο και πολύπλευρο πρόβλημα του αλκοολισμού είναι άγνωστο στον πολύ κόσμο. Το αλκοόλ παρόλο που είναι μία ψυχοτρόπος ουσία είναι νόμιμο, φτηνό, πωλείται και σερβίρεται παντού, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο ηλικίας. Η χρήση του θεωρείται γενικά παραδοσιακή, φυσιολογική, αποδεκτή ή κι επιβαλλόμενη ένδειξη ανώτερου κοινωνικού επιπέδου, «ανδρισμού», ή δύναμης. Τα αλκοολούχα ποτά διαφημίζονται συνεχώς, άμεσα κι έμμεσα, από τα Μ.Μ.Ε. σε αντίθεση με το πρόβλημα των άλλων ναρκωτικών. Αλκοολικοί καλλιτέχνες κι άλλες διασημότητες προβάλλονται σαν πρότυπα - υποτίθεται ότι το αλκοόλ τους έκανε δημιουργικούς και σπουδαίους!

Η κοινή γνώμη αγνοεί ότι ο αλκοολισμός είναι μία σοβαρή, βαριά νόσος που εντοπίζεται δύσκολα κι είναι προοδευτικά εξελισσόμενη. Η αρρώστια αυτή χρόνο με το χρόνο αναπτύσσεται σε μία ύπουλη κι επικίνδυνη μάστιγα που αψηφά φύλο και κοινωνική τάξη και χτυπάει ιδιαίτερα τους νέους. Μετά τις καρδιακές ασθένειες και τον καρκίνο είναι η τρίτη αιτία θανάτου. Έχει δυσβάστακτο κοινωνικό κόστος (θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα, ιατρική περίθαλψη, πρόωρες συντάξεις)  ενώ  η βία κι η εγκληματικότητα αυξάνονται κατακόρυφα.

Μ’ άλλα λόγια, «ο αλκοολισμός είναι ένας μαύρος σκύλος που παραμονεύει να με δαγκώσει - αν δε σηκώσω το ποτήρι, δε θα τα καταφέρει, αν συνεχίσω να πίνω όμως θα με συνοδεύει πάντα και θα με καταβροχθίσει. Πρώτα θα πεθάνω εγώ και μετά θα ψοφήσει αυτός».